Για έναν πολιτισμό που αναφέρεται στην αυτενέργεια, τη συλλογικότητα και τις ανάγκες από τα κάτω.
30/10/ – 3/11/2013 στο αυτοδιαειριζόμενο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ και την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη από τις ομάδες BUFFONATA, Τσιριτσάντσουλες, Θεατρικός Κύκλος Ανάπλους, Μηχανικοί του Φθηνού Μελοδράματος και FACTA NON VERBA
(…) – Μη φοβάστε!, αντέτεινε ο μικρόσωμος γενειοφόρος στην τρομαγμένη αντίδραση του κύριου Χ. Είμαστε απλά τέσσερεις θεατρικές ομάδες που λειτουργούμε χωρίς σπόνσορες, αρχηγούς, κομματική διαμεσολάβηση και συναλλαγές με την πολιτική και οικονομική εξουσία. Αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να απευθύνουμε ένα μήνυμα: να μην αφήσουμε την τέχνη να είναι εργαλείο χειραγώγησης στα χέρια της εξουσίας, αλλά ένα ακόμη μέσο που οδηγεί σ’ έναν ελεύθερο κόσμο.
– Ωραία όλα αυτά αν και μου ακούγονται σχετικώς ύποπτα. Το εισιτήριο πόσο είναι;
– Δεν έχουμε εισιτήριο γιατί πιστεύουμε ότι η πρόσβαση στην τέχνη όπως και σε όλα τα ζωτικά αγαθά αξίζει και οφείλει να είναι ελεύθερη.
– Και πιστεύετε πως έτσι θα αλλάξετε τον κόσμο;
– Ο κόσμος θα αλλάξει μέσα από τους αγώνες για την ελευθερία και την ισότητα. Η τέχνη μας είναι σύμφυτη με αυτό. (…)
Απόσπασμα από το κείμενο για το τεραήμερο αυτοοργανωμένης θεατρικής έκφρασης,
Σεπτέμβρης 2012…
…Το τετραήμερο αυτοοργανωμένης θεατρικής έκφρασης στο θεατράκι του λόφου του Στρέφη, τον Σεπτέμβρη του 2012 ήταν η πρώτη μας απόπειρα να πράξουμε από κοινού.
Θελήσαμε να συλλογικοποίησουμε τις απαντήσεις μας απέναντι στην κυρίαρχη πραγματικότητα που χειρίζεται την έννοια του πολιτισμού σαν εργαλείο κοινωνικής αποσυμπίεσης, σαν προνόμιο εκλεκτών, σαν καταναλωτικό προϊόν, σαν μέσο εξωραϊσμού της αδηφάγας κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής.
Σε μια εποχή όπου οι δημόσιοι χώροι είναι πεδίο άσκησης ελέγχου από τα ένστολα τάγματα και τις κάμερες της Δημοκρατίας, όπου οποιαδήποτε δραστηριότητα δεν ανήκει στον κόσμο των επίσημων φορέων, των θεσμών και της εμπορικής εκμετάλλευσης είναι γεγονός ύποπτον και καταδιωκόμενον, θελήσαμε να στείλουμε ένα μήνυμα οκειοποίησης και δημιουργικής χρήσης του δημόσιου χώρου.
Σε μια εποχή όπου η σκιά του κοινωνικού κανιβαλισμού και η διάχυση του φόβου ανάμεσα στους «από κάτω» συγχύζει το καθαρό βλέμμα προς τους πραγματικούς υπεύθυνους για την κλιμακούμενη κοινωνική ασφυξία, θελήσαμε να στήσουμε μια ανοιχτή θεατρική γιορτή που απηχούσε το πνεύμα συλλογικότητας, αλληλοσεβασμού και αλληλοϋποστήριξης που τη γέννησε.
Να θυμίσουμε πως οι συναντήσεις για εκείνη τη διοργάνωση είχαν φιλοξενηθεί στην κατάληψη της Villa Amalias που εκκενώθηκε από την αστυνομία στις 20 Δεκέμβρη 2012 μετά από 22 χρόνια ζωής και αντίστασης στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Καθώς μια εκδοχή της αλληλεγγύης είναι και η υλική στήριξή τα έσοδα του τετραημέρου διατέθηκαν στην κατάληψη για την κάλυψη άμεσων αναγκών της. Σε μια περίοδο όπου το κατασταλτικό τσουνάμι σε βάρος των κατειλημμένων χώρων και κάθε εστίας αντίστασης ήταν ήδη ορατό, ενώσαμε τη φωνή μας με εκείνους και εκείνες που υπερασπίζονται τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους σαν αδιάσπαστα κομμάτια των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, αλλά και σαν τους πλέον ζωτικούς και φιλόξενους χώρους για τη στέγαση ενός πλήθους πολύμορφων αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων που ανταγωνίζονται τον κόσμο του κέρδους, της εξουσίας και της συστημικής ενσωμάτωσης.
Χρησιμοποιούμε την έννοια «εμείς» μιλώντας για το μικρό αλλά γόνιμο κοινό παρελθόν μας ακόμα και αν η σύνθεσή μας είναι σήμερα διαφορετική, γιατί τα χνάρια που οδηγούν στο Φεστιβάλ αυτοοργανωμένης θεατρικής έκφρασης #2 είναι μια κοινή αναφορά σε μια συλλογική διαδρομή που συνεχίζεται, ανανεώνεται, εμπλουτίζεται.
Φέτος οι πρώτες τέσσερεις μέρες του φεστιβάλ στεγάζονται στο ελεύθερο, αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός, έναν χώρο ανοιχτό σε ένα πλήθος κοινωνικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, που λειτουργεί οριζόντια με γνώμονα τη στέγαση της κοινωνικής ανάγκης για δημιουργική έκφραση και τελεί υπό την απειλή της εκκένωσης και σφραγίσματός του από την αστυνομία με την προοπτική είτε να ερημοποιηθεί είτε να λεηλατηθεί από τους κερδοσκόπους του ΤΑΙΠΕΔ. Η τελευταία μέρα του φεστιβάλ βρίσκει στέγη στην κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37, έναν χώρο που εδώ και 25 χρόνια συμβάλει ουσιαστικά στη διάνοιξη των δρόμων της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης και γι αυτό βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο της κρατικής και παρακρατικής καταστολής, ενώ τον περασμένο Γενάρη στο πλαίσιο της γενικευμένης κατασταλτικής επίθεσης σε βάρος των καταλήψεων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων έγινε στόχος αστυνομικής εισβολής αλλά ανακαταλήφθηκε την ίδια μέρα από τους καταληψίες και αλληλέγγυους.
Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος χρωματίζουμε με τα όνειρά μας τους δρόμους της χειραφέτησης κόντρα στον γκρίζο και ανέμπνευστο κόσμο της εξουσίας. Κόντρα στην εξαθλίωση, την κρατική – καπιταλιστική βαρβαρότητα, τον εκφασισμό και την προελαύνουσα καταστολή των αγωνιζόμενων, υπερασπιζόμαστε έναν πολιτισμό που αναφέρεται στην αυτενέργεια, τη συλλογικότητα και τις ανάγκες από τα κάτω.
Τσιριτσάντσουλες
Πέρσες του Αισχύλου. Τετάρτη 30 Οκτώβρη
“Και μην ξεχνάτε μέσα στα βάσανα να χαίρεστε τη ζωή κάθε στιγμή
γιατί όταν αφήνουμε αυτόν εδώ τον κόσμο, τα πλούτη πια δεν έχουν χρεία.”
Οι Τσιριτσάντσουλες αυτοπροσδιοριζόμαστε ως μια αυτοοργανωμένηκαλλιτεχνική κολλεκτίβα, η οποία παράγει έργο θεατρικό, μουσικό, κινηματογραφικό από το 2000. Οργανωνόμαστε μέσω συλλογικών διαδικασιών, χωρίς χορηγούς ή επιχορηγήσεις παράγουμε και παρουσιάζουμε τις παραστάσεις,
τις ταινίες και τις μουσικές μας με ελεύθερη συνεισφορά του κοινού.
Φέτος καταπιαστήκαμε θεατρικά με την αρχαιότερη σωζώμενη τραγωδία τους “Πέρσες” του Αισχύλου, ένα έργο που καταδεικνύει τα δεινά και το πένθος του πολέμου και που αποτελεί ένα διαχρονικό αντιπολεμικό αριστούργημα.
Θεατρική ομάδα BUFFONATA
Εχθροί εξ αίματος του Αρκά. Πέμπτη 31 Οκτώβρη
“Στο κάτω κάτω της γραφής είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να σε φάνε
ως ένα συνηθισμένο θύμα βίας και τελείως άλλο πράγμα να σε φάνε ως έναν άλλο ανώτερο
καλύτερο άνθρωπο, ο οποίος με την αυτοθυσία του…
Μ’άλλα λόγια να σε φάνε με τη δική σου εσωτερική συγκατάθεση κ’τις ευγενικές σου προθέσεις”
Με το θέατρο ως εργαλείο προσπαθούμε να γνωρίσουμε καλύτερα την πραγματικότητα γύρω μας,αλλά κ’μέσα μας. Χωρίς εμπορευματικές λογικές και την αναγνώριση αυθεντιών, η δουλεία μας ειναι αντιιεραρχική κι ο προβληματισμός για το ύφος ενός έργου θα βγει μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Για εμάς θέατρο μπορούν να κάνουν όλοι κ’ δε χρειάζεται κάποιος να δηλώσει ηθοποιός για να συμμετέχει. Ενέργειες συλλογικής δημιουργικότητας σαν το θέατρο “των όλων” ζωντανεύουν την ανάγκη για ελεύθερη έκφραση κι επικοινωνία. Δεν αποδεχόμαστε ένα είδος θεάτρου. Το σημαντικό βρίσκεται στη δύναμη ενός κειμένου, στην κριτική ματιά για τον κόσμο που μας περικλείει. Κι αυτό υπηρετούμε με καλλιτεχνική ειλικρίνεια.
Για πάνω από 12 χρόνια λειτουργούσαμε συνειδητά στο κατειλημμένο κτίριο της villas amalias καθώς υποστηρίζουμε τα εγχειρήματα των καταλήψεων και των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων.
Μηχανικοί του Φθηνού Μελοδράματος
“Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού και μερικών άλλων ανατρεπτικών” του Ντάριο Φο. Παρασκευή 1/11
Ο ανατρεπτικός γελωτοποιός σαρκάζοντας το χρονικό μιας προαναγγελθείσας εκπαραθύρωσης στη θερμή Ιταλία του 1969, ξεσκεπάζει ένα οργανωμένο σχέδιο στρατηγικής της έντασης, του διαχρονικού και τόσο ισχυρού αυτού όπλου κάθε λογής κατασταλτικού μηχανισμού.
(…) κάπως θα τα χάνατε, είναι αλήθεια, όταν θα ανακαλύπτατε πως αυτή η σφαγή των αθώων στην τράπεζα έγινε μόνο και μόνο για να θάψει τις εργατικές κινητοποιήσεις του θερμού φθινοπώρου… Έγινε μόνο και μόνο για να εξαγριωθούν οι πολίτες, να τρομοκρατηθούν από το φοβερό έγκλημα και να ζητήσουν οι ίδιοι να φτιαχτεί ένα πανίσχυρο κράτος (…)
Οι Μηχανικοί του Φθηνού Μελοδράματος οφείλουν την ύπαρξή τους στις προσωπικές αμφισημίες τους και στα κοινά βιώματά τους εντός της Θεατρικής Ομάδας του ΕΜΠ. Θέλουν να ευχαριστήσουν τον Tom Stoppard, του οποίου τα λόγια δανείστηκαν για να ονοματιστούν εντός μιας αυτοσχέδιας κολυμπήθρας.
(…) Θεατρίνοι! Οι μηχανικοί του φθηνού μελοδράματος!
Ουρλιάζετε και πνίγεστε και πέφτετε στα γόνατα,
αλλά αυτό δε φέρνει το θάνατο στη σκέψη κανενός
– δεν πιάνει κανέναν απροετοίμαστο,
– δε γεννά τον ψίθυρο στο μυαλό τους που λέει
– Μια μέρα θα πεθάνεις (…)
Facta Non Verba
Ανάκριση του Πήτερ Βαις. Σάββατο 2 Νοέμβρη
..και ανακαλύπτουμε εκ νέου πως η μνήμη έχει σβήσει.
Επιλέγουμε την «Ανάκριση» για να υπενθυμίσουμε την κτηνωδία που βρίσκεται πίσω από τον «αντισυστημικό» κι «αντιμνημονιακό» μανδύα αυτών των υπανθρώπων, των υμνητών του μίσους και του θανάτου. Επιλέγουμε την «Ανάκριση» για να δηλώσουμε πως όταν η μνήμη σβήνει τα μεγαλύτερα λάθη επαναλαμβάνονται και να φωνάξουμε ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ.
Στη Facta βρεθήκαμε με την επιθυμία να ενώσουμε τη θέληση με την πράξη στον κοινό τόπο της αγάπης για το θέατρο..πηγή έμπνευσής πριν από δέκα χρόνια ήταν οι στίχοι…
FACTA NON VERBA
Μην μιλάς, πράξε.
Απ’ αυτήν την άποψη, μόνο, την επαναστατική ρητορική εξυπηρετεί να κατασπαταλάει το παραλήρημα. Γίνεται δικαιολογία για την έλλειψη δράσης. Είναι ίσως καιρός, τώρα, για μια φάση όπου θα είμαστε πιο γαλήνιοι. Μεθοδικοί. Σαφείς. Άμεσοι. Και ενεργητικοί.
Να διευρύνουμε το πνεύμα.
Να εισάγουμε όνειρα μεγάλα.
Julien Beck, “Η ζωή του θεάτρου”.